اندر حکايت پوست 11
هَزليّات ـ پاره سوم
پیش از هرچیز توجه خوانندگان را به یک نکته مهم جلب می کنم. این نکته مهم در کلیه نوشته «وبلاگ» بکار گرفته شده است. برای آن که از ازدیاد پانویس های طولانی و موضوعاتی که باید در مورد آنها توضیح جانبی داد ازجمله:
نام ها و مکان ها، اصطلاحات متدوال ... و بسیار دیگر، جلوگیری شود؛ نکته مورد نظر:
نام ها و مکان ها، اصطلاحات متدوال ... و بسیار دیگر، جلوگیری شود؛ نکته مورد نظر:
1. با رنگ متفاوت از زمینه اصل، و
2. با حروف کژ، و در پاره ای از مواقع،
3. با خط زیرین مشخص شده است.
خواننده درصورت تمایل به آگاهی بیش تر می تواند بر روی واژه، اصطلاح، نام و یا ... «کلیک» کند تا به «ویکی پدیا» رفته و بر آگاهی خود کمی بیافزاید. مثلاً اگر شما بر روی نام سلطان محمود غزنوی که به صورت «سلطان محمودغزنوی» نوشته شده است، «کلیک» کنید، صفحه مورد دلخواه شما باز خواهد شد.
فهرست مطالب
نقد کوتاه
راهنمايی های ضروری
به بهانۀ پيش درآمد
شعارها
و حالا اندر حکايت پوست
انواع پوست و طبقه بندی آن
الف ـ جنس پوست
ب ـ رنگ پوست
ج ـ دامنۀ فعاليت پوست
د ـ تأثيرات جوّی و پوست
هـ ـ مشخصات و مختصات وضعی/حالتی پوست
و ـ نقش پوست در پردازش کارهای جاريه
ز ـ کارآمدهای پوستی
فعاليت های درون مرزی وآسيب شناسی پوست
الف ـ فعاليت های درون مرزی
ب ـ آسيب شناسی
ب 1 ـ نگرانی ها
ب 2 ـ آسيب ها
ب 3 ـ شباهت الگوئی
ب 4 ـ حواس پرتی
ب 5 ـ آلودگی موقتِ سطحی
ب 6 ـ خطاهای کوچکِ غيرعمد
داستان
اندرزها و مثل های پوستانه
ضمائم
آقا رضا، همکار جعفرآقا!
اندر بيان ستايش پوستان خَرزَه و...
بارک الله پسم، بارک الله پيشم
بستن مرد
بِله ديگ، بِله چغندر
پوست های خان ساز
چابُکی
چه زمانی ابوالحسن، ابول ـ حسن شد؟
شکايت تَظَلُمِ آلت فعل
پاسُخ به شکايتِ آلت فعل
يک پوست و دو هوا
*هَزليّات
آتشِ کُس
آرزوی کير
اعترافِ کير
باريک بين
بازی کير با کير
بی پوست ماندن کير
پرگارِ جهان
پوست باز
پيوندِ نَسَبی
ترک وطن کرده ها
تمنای بازگشت
تيمار مَلول
جامِ جهان
جست وُ جوی کير
جلوۀ پَس و دلکشی پيش
حسادت من، بر آن رند
حکيم گشتن کير
خواهشِ کُس
خودخواهی
دُبُر، هدیۀ «نرگس»
در انتظار وصل
در خم کونِ تو
ذِکر جميلِ کير
رستاخيزِ يگانگی
جلوۀ پَس و دلکشی پيش
حسادت من، بر آن رند
حکيم گشتن کير
خواهشِ کُس
خودخواهی
دُبُر، هدیۀ «نرگس»
در انتظار وصل
در خم کونِ تو
ذِکر جميلِ کير
رستاخيزِ يگانگی
رَسمِ نِکو
سرگشتگیِ کير
سفر کرده به دَرَک
طلبِ بخشايش
طلوعِ کون
کُسِ پُر غُرور
کشفِ کير
کيرِ چابُک
کير میآيد
گوزم گير
افزوده ها
برگزيده ای از منابع و مأخذ
بگفتم:
نوشتم يکی نامه ای پوست ـ وار،
که هم پوست بازی به کار است و هم نيک يار
بگفتا:
«... ـ بده بوسه بر پوستِ من پوست ـ وار،
و هم، پوستدارِ مرا، دوست دار»
بگفتم:
چه خواهی؟
چگونه کنم پوستِ خود دوستدار؟
که چون:
پوستدارت بُوَد همچو من، کيردار!؟
بگفتا:
«... ـ برو، هِی بِزَن بر سَرِ پوستت، ای غُرار1،
که:
مِن ـ مِن نبوده ست، در پوست ـ کار»
بگفتم:
چو کيرم به پا خاست، نرگست بو کنم،
چگونه بباشد، همی ميل بر کيردار؟
بگفتا:
«... ـ يکی نرگس است وُ يکی راست کير
چو هر دو سِتانی، بباشی تو يار»
بگفتم:
به يک گام، هم تو را بفکنم،
هم، دِهم کون بر مردِ تو؟
که هرگز! نبوده ست هيچ، در من همچو کار
بگفتا:
«... ـ به هم ميختن شَه ـ دين بُوَد پوست دار،
چنين رسم هايی،
نکويست مر مرا، کامکار»
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چنين رسم هايی،
نکويست مر مرا، کامکار»
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1. غُرار: مکار، حيله گر، سخت فریبنده.
ای «کير»2 چه آواره یی!؟
در پی پوستدار باش!
بر درِ کُس، روز وُ شب،
خود ـ کارِ پُرکار باش!
بيضۀ تو جاودان،
در زيرِ تو حاضر است،
روزن کُس برگشا!
حاضر وُ افشار باش!
هیچ کس آگه که کون،
کی وا کند دَرزِ خود؟
نیک تو خود را بِنِه،
آماده ی کار باش!
لشکر خواب آورد،
سُستی وُ رخوت به تو؟
شب، همه شب، همدمِ،
کُس هایِ بیدار باش!
گر دل وُ جان تو را،
لَذَتِ پوست آرزوست،
دَم مَزن وُ در «خفا»،
همکار کامکار باش!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
2. مراد، مردان اهل بخیه هستند که از چون و چرايی زندگی گذشته اند و فقط، در پی پوست شدن خودشان هستند وُ بس. و
دَم مَزن وُ در «خفا»،
همکار کامکار باش!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
2. مراد، مردان اهل بخیه هستند که از چون و چرايی زندگی گذشته اند و فقط، در پی پوست شدن خودشان هستند وُ بس. و
نک. در انتظار وصل.
وان «چيز» راستِ من کو؟
راحت فزای هر کُس،
شَعف رسان من کو؟
بر کار خود توان بود،
خود ـ کارِ بی زبان بود،
نورِ اُميد فنا شد!
رنگین کمان من کو؟
نامش همی نيارم، بردن به پيشِ هَرکَس،
ناگفتنی ست دَردَم،
دارویِ دَردِ من کو؟
آن «چيـيـيـيزِ» من سَفَر کرد،
وز کارِ خود حَذَر کرد،
بازآمَدَن ـ ش توان نيست،
نرگس تَپان من کو؟
گر کَس بديد او را،
بی رَمَق وُ پَريشان،
پُرسيد از او شتابان!؟
آن کام بِ ـ کارِ من کو؟
گر به خلوت ديدمی آن پوست را،
هر دَم به دَم،
بی دِرنگش دادمی من بوسه ها،
هر دَم به دَم
وَر به نازی گر گُشايد کُرستش را بند ـ بند،
من به دندان، می بگازم آن دو پستان،
دَم به دَم
وَه، خوش آن گه کو گُشايَد
شُرتَکَش را کِش به کِش،
من کِشَم او را برهنه، رویِ تخت،
هر دَم به دَم
گر که راضی باشد آن حوری لَقا، بهرِ تَپان!
بی امانش دادمی من کيرِ خود،
هر دَم به دَم
کون او گيرم، به ميدان اندر آيم کيرکوب!
تا يکی عشرت به بيند کيرِ من،
هر دَم به دَم
دستِ او گيرم که:
ــ بنواز اين ابول را با وَقار!
راهیِ آن غار کُن وين «اُژدُها!»
هر دَم به دَم
گر نخواهد اُژدُها در غار مانَد تا اَبد،
برگُشايد نرگسِ شهلایِ خود
هر دَم به دَم
*****
با لبِ ترکِ خطا آمد به پيشش،
دَم به دَم
پاسخش داد با لطافت،
عشرتِ کير نازِ اوست!
باز کرد هفت شهرِ خود را بر اَبول،
هر دَم به دَم
که:
برآمد يکی کون زرافشان، چو خورشيدِ سَحَر
کونی آ، مستِ چُسَم کُن، به دو صد باد ـ دهِ کون،
طلب اين قُنبُلِ بی موست،
نه خورشيدِ سَحَر
گر بيايی، به سرِ اين کُس آباده ی ما،
بينی از کيرِ کُلُفت،
آب ـ زَ ـ دَست، خانۀ ما
گر کَسی آيد وُ پُرسد:
«... ـ که بگو اين کُسِ کيست؟»
گويَمَش:
نوشِ آن کس که تپاند،
کيرِ زُمُخت بر کُس ما
من کيرم وُ من کيرم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
بی ترتيب وُ بی قانون
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
بر بام کُسی بودم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
لهو وُ لَعبی کردم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
از بام کُس آن کُس،
ناگاه بيفتادم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
در چاهی سقوط کردم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
در قعر چنين چاهی
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
نااُفتَـتَمی هرگز
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
در آن چو بيفتادم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
بس گشت زدم هر دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
قند وُ عسلی ديدم،
هِی خوردَدَمی دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
زان قند وُ عسل هر دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
هر روز چو شب، شب شد،
هر شب چو به روز آمد
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
از شهدِ شکرِ چاهش،
هِی خوردَدَمی دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
هيچ سير نشدم يک دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
هِی خوردَدَمی دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
بسيارِ دگر خوردَم،
آن قند وُ عسل هر دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
هر دَم ـ دَم، دَدَم، دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
هردَم، دَدَمی، دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
هی خوردَدَمی دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
هر دَم ـ دَم، دَدَم، دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
هردَم، دَدَمی، دَم ـ دَم
دَم، هَپل هَپو دَم ـ دَم
هِی خوردَدَمی ...
دَم، هَپل ...
...
... 3
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
3. با توجه به فرضيه «لايب نيس» که هر دوری، دور باطل نيست. و نک. فعاليت درون مرزی و آسيب شناسی پوست؛ بند الف ـ فعالیت درون مرزی.
در رهی می رفت پيری کير به دست،
ديد از دور کونيان در خيز وُ جست
پير کرد آن خِيل را يک پُرسشی:
«... ـ چيست اين خيز را؟
بگوئيد پاسُخی!»
بگوئيد پاسُخی!»
گُفتنش: «... ـ ای پير راه،
بود مَستان کيرکی اين جا به گاه
سَر ـ برفت آبی ز سوراخ سَرش،
بيضَتينَش خُشک وُ، شد روح از تنش»
«... ـ ما کنون این اشکِ گرم وُ آه سَرد،
می بريم از يک دگر در راه دَرد
نيست ما را کيرکی، ياری بُکن،
از چه می باشی تو اينجا؟
کاری بُکن!»
کاری بُکن!»
پيرِ ما رو کرد وُ گفت:
«... ـ دعوی چرا!؟
از برای خِدمَتم نَزدِ شُما»
گفتنش:
«... ـ ای ضَعيفِ ناتوان،
تَم تَمامَت هست مُشتی اُستُخوان
تو نمی دانی که عمرت بيش وُ کم،
هست باقی از دو دَم،
تا کِی، منم!»
گفت:
«... ـ می ندانيد!! کيرِ چابُک نزد ماست!
مرحمِ دَرد وُ دواتان، پيش ماست!
مرد کونی گر نِهد سر روی دست،
تا گلويش می تپانم، کير مست»
*****
مِهترين وُ بِهترين کونيان،
رهنما شد بهر ديگر کونيان
قُنبُل خويش، در هوا چرخان به کرد
چشمِ چشمِ، چشمِ گردون، باز کرد
می بِشُد خورشید کور از نور آن،
کهکشان از هيبتش، جانش به آن
نور ماه از بهر کون، بُگداخته
حيرت از حيرت، سِپَر انداخته
دعوت «باقر»، چو کرد کون آشکار،
عرش وُ فرش حاضر، به پيشِ کرده ـ کار
پير ما اَفگند آن «باقر» بکار،
هی تپاند وُ، هی تپاند تا وقت جار
کير می آيد
کير می آيد
و پس از آن، تاریکی، تاریکی
چشم ها
لب ها
لُمبرها
و نفس ها، و نفس ها، و نفس زدن ها
و صدای شُرشُر آب
که فرو میچکد در غار
قطره، قطره، قطرهِ قطره، از کير
و سپس
صدای روشن شدن کبریت
و دودِ سیگار
و دودِ سیگار
و
صدای دو قلب، که به آرامی می تپند
و باقی
آن آمده، که در خواب است
نفسِ بادِ کُسم هِل ـ هِله وش آمد وُ گفت:
«... ـ گونه ام زرد وُ لبم خُشک بشد،
وز غم کير»
گفتمش:
ـ «ای کُسِ من، گر که تُرا هست طلب
اين همه مَجمَرِ کير است وُ برو،
چَنبرش گير
نالِش خود به زبان آر، بشِنو پاسخ او
وز دو پا تا به سَرت خيس شو وُ،
گوشش گير»
هی بدو گو وُ مشو خسته اگر ناز کند
چهره بنمای وُ بگو:
ـ «سفت بتپان، جانم گیر»
کون وُ کُس را بنما؛ نیم رُخی، با قُنبل (با قُنبل)
چاه اِفتان بگُشا، در تَهِ آن،
آبش گير (آبش گير)
می بدو گوی سخن حافظ و سعدی پی گير
تا شود مست وُ خراب، چنگ نواز،
فالش گير
می همی گو وُ، مشو خسته تو از گفتن خويش
وقت خود خوش گذران، زیر لحاف،
پَشمَش گير
نفسِ باد صبا4 می بوَز وُ وين سُخُنِ لطف بگو:
ـ «به سَرِ کُشته ی خويش آی وُ به کَف،
کونم گير
ميل رفتن مکُن از کون وُ کُسم با ما باش
همه شب کُس بتپان، سِفت،
در آغوشم گير
تو اگر يار شوی غم نَبُوَد گر که جهان دشمن ماست
شب يلدای حريفان به فروش وُ بعوض،
گوزم گير»
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
4. اِ اِ اِ، فکرِ بَدی نکُنيد، امرِ به گوزيدن و چُسيدن، و چُسيدن، و چُسيدن مُراد است، نه چيزِ ديگری.
کیریشتوف پوستتوفسکی
پوستشناس ساکن کشور
پوستستان
ویرایش جدید 2019/04/27
ادامه دارد ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر