اندر حکايت پوست 9
هَزليّات ـ پاره اول
پیش از هرچیز توجه خوانندگان را به یک نکته مهم جلب می کنم. این نکته مهم در کلیه نوشته «وبلاگ» بکار گرفته شده است. برای آن که از ازدیاد پانویس های طولانی و موضوعاتی که باید در مورد آن ها توضیح جانبی داد ازجمله:
نام ها و مکان ها، اصطلاحات متدوال ... و بسیار دیگر، جلوگیری شود؛ نکته مورد نظر:
1. با رنگ متفاوت از
زمینه اصل، و
2. با حروف کژ، و در پاره ای از مواقع،
3. با خط زیرین مشخص شده است.
خواننده درصورت تمایل به آگاهی بیش تر می تواند بر روی
واژه، اصطلاح، نام و یا ... «کلیک» کند تا به «ویکی پدیا» رفته و بر آگاهی خود کمی
بیافزاید. مثلاً اگر شما بر روی نام سلطان محمود غزنوی که به صورت «سلطان محمودغزنوی» نوشته شده است،
«کلیک» کنید، صفحه مورد دلخواه شما باز خواهد شد.
فهرست مطالب
نقد کوتاه
راهنمايی های ضروری
به بهانۀ پيش درآمد
شعارها
و حالا اندر حکايت پوست
انواع پوست و طبقه بندی آن
الف ـ جنس پوست
ب ـ رنگ پوست
ج ـ دامنۀ فعاليت پوست
د ـ تأثيرات جوّی و پوست
هـ ـ مشخصات و مختصات وضعی/حالتی پوست
و ـ نقش پوست در پردازش کارهای جاريه
ز ـ کارآمدهای پوستی
فعاليت های درون مرزی وآسيب شناسی پوست
الف ـ فعاليت های درون مرزی
ب ـ آسيب شناسی
ب 1 ـ نگرانی ها
ب 2 ـ آسيب ها
ب 3 ـ شباهت الگوئی
ب 4 ـ حواس پرتی
ب 5 ـ آلودگی موقتِ سطحی
ب 6 ـ خطاهای کوچکِ غيرعمد
داستان
اندرزها و مثل های پوستانه
ضمائم
آقا رضا، همکار جعفرآقا!
اندر بيان ستايش پوستان خَرزَه و...
بارک الله پسم، بارک الله پيشم
بستن مرد
بِله ديگ، بِله چغندر
پوست های خان ساز
چابُکی
چه زمانی ابوالحسن، ابول ـ حسن شد؟
شکايت تَظَلُمِ آلت فعل
پاسُخ به شکايتِ آلت فعل
يک پوست و دو هوا
* هزلیّات
آتشِ کُس
* هزلیّات
آتشِ کُس
آرزوی کير
اعترافِ کير
باريک بين
بازی کير با کير
بی پوست ماندن کير
پرگارِ جهان
پوست باز
پيوندِ نَسَبی
ترک وطن کرده ها
تمنای بازگشت
تيمار مَلول
جامِ جهان
جست وُ جوی کير
جلوۀ پَس و دلکشی پيش
حسادت من، بر آن رند
حکيم گشتن کير
خواهشِ کُس
خودخواهی
دُبُر، هدیۀ «نرگس»
در انتظار وصل
در خم کونِ تو
ذِکر جميلِ کير
رستاخيزِ يگانگی
جلوۀ پَس و دلکشی پيش
جلوۀ پَس و دلکشی پيش
حسادت من، بر آن رند
حکيم گشتن کير
خواهشِ کُس
خودخواهی
دُبُر، هدیۀ «نرگس»
در انتظار وصل
در خم کونِ تو
ذِکر جميلِ کير
رستاخيزِ يگانگی
رَسمِ نِکو
جلوۀ پَس و دلکشی پيش
جلوۀ پَس و دلکشی پيش
حسادت من، بر آن رند
حکيم گشتن کير
خواهشِ کُس
خودخواهی
دُبُر، هدیۀ «نرگس»
در انتظار وصل
در خم کونِ تو
ذِکر جميلِ کير
رستاخيزِ يگانگی
رَسمِ نِکو
سرگشتگیِ کير
سفر کرده به دَرَک
طلبِ بخشايش
طلوعِ کون
کُسِ پُر غُرور
کشفِ کير
کيرِ چابُک
کير میآيد
گوزم گير
افزوده ها
برگزيده ای از منابع و مأخذ
زآتشِ پنهان کُس، هرکه شد اَفروخته،
دودی نَخيزد اَزو،
چون
کونکِ سوخته1
وآن کُسِ پُرخشم وُ کين،
گُلبُنِ بیرنگ وُ بوست
دلکش نرگس بِشُد،
کيرِ
براَفروخته
مايۀ آرام کُس، کيرِ سِمِج بود وُ بَس،
از تپش آسوده شد،
«آبِ»
فُروريخته
آمد و آورد باز،
از سَرِ نافش يکی،
تشنه شَبابی چو ماه،
سينه
بُرون ريخته
باز به غلتيد کير،
بر درِ کويش به خاک،
جان وُ دلش شيفته،
پَشم
وُ پيلَه‌ش ريخته2
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1. با در نظر داشتن اصطلاح: «کونت سوخت».
2. از
اصطلاح پشم و پيله ش ریخته وقتی استفاده می شود که در جهان پوست و دنيای
کير؛ قدرت، سيطره و هيمنۀ کير از بين رفته باشد. که اين «موش ـ مُردگی» نيز يکی از
موذی گَری های کيران حيله گر است، در رسيدن به هدف چون که کيران بطور معمول، و
آنطور که متداول است، چند لحظه پس از پاسخ و اشارت مطلوب از طرف کونان و کُسان،
هيمنۀ از بين رفته را، جمع و جور کرده و به يکباره آنرا بازمیيابند و شَـق وُ رَق، آمادۀ خدمت
و تَپاندن میگردند.
به سه پوستِ3 يار دادم،
کيرِ بی قرارِ خود را،
چه، تَبَه نمی توان کرد،
همه روزگارِ خود را
غم پوستِ خود بگفتم،
به
کرشمه ای برآمد،
که:
«... ـ عَبَث است آه و زاری،
ندهم سه پوست خود را»
*****
شبی ار به دستم اُفتد،
پس وُ پيشِ يارِ ديرين،
همه موـ به ـ مو شمارم،
مویِ پوستِ يارِ خود را
چو شود به مو ـ شُمارِش،
همه‌وقتِ او مُشَرَف
ز
يواشکی به مقعد،
بِسُرانم کيـيـيـيرِ خود را
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
3. سه پوست: کون، کُس و دَهَن.
کون تو شد روشنیِ ديرِ خموشان!
هلهله
وُ وِلوِلۀ خايه ـ بدوشان
از کُسِ تو زنده شود هستی کيران!
«آبِ
کمر» را، به لبت جام بنوشان
نظر کن درين پوستِ باريکِ من!
که باريک بينند اهلِ نظر
چو تنهاست، از رشته ای کم‌ترست،
چو پُر شد، ز زنجير مُحکم‌ترست
دوش، به نزدِ مؤمنی، ساقی وُ منبر، کير بود
بَرهَم فِگنديم «پيش» وُ «پس»،
چون
کير وُ کير، با کير بود
کونکی می تافت آن جا، بَر مِثالش گرمَکان،
در شمارَش حَظِّ کيران،
پيشِ
او نخجير بود
بود آن جا، مردِ پيری طُرفه کيرانش به دست،
چشم او چون تَشتِ خون وُ
شُمبولَش
چون شير بود
ديدم آن گرمَک به‌ناگه، جانبِ آن پير تافت،
وَز تعجب، خايه هام دور شد ز
هَم،4
گوئيا
تزوير بود
گرمَکَـک عريان بُد وُ، نَعره بِزَد وقتِ سَپوز،
کوزۀ افلاک5 بشکستی
به‌هم،
فَحلِ
پير، تدبير بود
پيرِ کيران را بپرسيدم که:
آن حالت چه بود؟
برشنيدم:
« می ندانم، می ندانم، ...
فتنه اش،
آن کير بود»
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
4. با توجه به اصطلاح معروف که می گويد:
از تعجب خايه هام جفت شد!
5. کوزۀ افلاک،در اين جا به معنای
بُکن، نَکُن ها/ترمزهای اخلاقی، قراردادها و فراساخته های اجتماعی آمده است.
ياد باد آنکه تَهِ کون تواَم،
منزل بود
خايه را جوشنی از پشم کُست،
حاصل بود
در
دلم بود که بی پوست،
نباشم هرگز!
چه توان کرد، که سعی من وُ کير،
باطل بود
کير بيا، کير بيا، کير دگربار بيا،
بور6 مشو، دور مشو،
مير
بيا، شير بيا
اين کُسِ پُرموی نگر،
قُنبُلِ پُرنور نگر،
تشنۀ ـ مَخمور نگر،
نرم بيا، گرم بيا
نوش توئی، نيش توئی،
دُرِّ شب ـ افروز توئی،
آن يَلِ پيروز توئی،
پيش بيا، خيس بيا
نغمۀ هر ساز توئی،
تاج شهنشاه توئی،
تيزیِ شمشير توئی،
تيز بيا، ليز بيا
نار توئی، باد توئی،
آب توئی، خاک توئی،
هستیِ هر هست توئی،
مست بيا، جَست بيا
ای ز نظر گشته نهان،
وی همه پَرگارِ جهان،
در کُسِ من هی بُرو، هی بيا،
بَر دُبُرَم زور بيار، دير بيا
اين کُسِ پُرگشته ز مو،
پاک کنم بَهرِ تَپون،
وَر رَهِ کُس بسته بُوَد،
هيچ مَتَرس، هيچ مَتَرس!
ساز بزن، دَف بزن،
رقص بُکن، چرخ بزن،
دور بزن، گشت
بزن،
در جهتِ
کووووون بيا
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
6. نک. افزودهها
از عشقِ تو بيمارم و بَس،
کَس درين شهر نديدم که چو من،
يکسره «پوستبازِ»* تو نيست!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* پوستباز؛ همچون کفترباز
پشم کُس تيز کُنم وُ، تيـر به پـيکان7بزنم
وَندرين کار، کُسِ خويش، به کيران8 بزنم
از کُسِ «تنـگِ نَسَـب ـ دار»9برآرم ناری،
آتشی بر نَسَـبِ آدم وُ حـوا بزنم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
7.پيکان؛
در اين جا به معنای کير آمده است.
8. با التفات به اصطلاح: «دل به دريا زدن».
9. نک. جنسِ پوست.
ای قوم فرنگ رفته!10 کُجاييد؟ کُجاييد؟
پوستان همه اينجاست، بيايد! بياييد!
پوستان همه همسايۀ ديوار به ديوار!
در شهرِ فرنگ، اين‌همه بی پوست چراييد!؟
گر صورتِ پوشيدۀ پوستان تو بينی،
در جا شود آن پوستِ تو، سَخت چو پولاد!
پولادِ چو سَنگت،
چو به رفت در وسطِ خانۀ آمال،
همۀ شهرِ فرنگت،
همۀ قُمپُز وُ فَنگت،
همۀ جاه وُ مقامت،
همۀ فهم وُ کمالت،
همۀ خشم وُ عتابت،
همۀ تَنگیِ
خُلقت،
همۀ تُرشیِ
رويت،
همۀ حالِ
خرابت،
همگی،
رفته به بر باد
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
10. با الهام از دردِ ـ دل يک ايرانی که پس از چندی دوری از وطن و دردِ بی کُسی، به وطن مهاجرت می کند و ديگر به فرنگ، بازنمی گردد.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
10. با الهام از دردِ ـ دل يک ايرانی که پس از چندی دوری از وطن و دردِ بی کُسی، به وطن مهاجرت می کند و ديگر به فرنگ، بازنمی گردد.
ای کير! ز پيشِ من،
ناگه، به دَرَک رفتی!؟
آخر تو
کُجا رفتی؟
من مات شدم نک تو،
در کون خَرَک رفتی!؟11
آخر تو
کُجا رفتی؟
در کارِ ظريفِ من، بَستی همه لطفِ خويش،
نيست قدرتِ تو ديگر،
وَز بندِ کمر رفتی!؟
آخر تو
کُجا رفتی؟
رَستی تو ازين درگه؟
بر تَرکِ کُسان هستی؟
از شکلِ خودت جَستی؟
در شکلِ دگر رفتی؟
آخر تو
کُجا رفتی؟
هيچت نَبُوَد ياری،
آن قرصِ «وياگرا»يَت،
دوری ز منِ گريان،
نالان،
تو کُجا رفتی؟12
گرمند همۀ کون ها،
ليزند همۀ کُس ها،
خواهان تو هست آن دو،
آخِر
تو چرا رفتی!؟13
هيچ گُم نشده ست اَرجَت،
هيچ کم نشده ست خَرجَت،
از کارِ خود افتادی؟
بر
کارِ دگر رفتی؟
برگرد وُ بيا پيشم!14
هر دَم، به تو انديشم!
برخيز وُ بشو چالاک،
گر زير وُ زبَر رفتی،
گر زير
... وُ
زبَر... رَ... فـ ...تـ
...
گ...ر... ر ...
زيـ
....زيـ ... ـر... وُ...
ز ...
ز ... ز ... بـَ ... بـَ ... بَر...15
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
11. در کونِ خرک رفتی؛ به معنای مهر
باطل خوردن است. زيرا که هرآنچه، از کارکرد خود ساقط شود و ديگر بکار نيايد، در
مورد آن «چيز»، گويند که: «رفت تو کون خرِ». و فنا و نابودی آن «چيز» از
جمله، مُستَفاد می گردد.
12. و در اينجا متمنی، بغض بر گلو دارد.
13. و در اينجا متمنی، میگريد. و لطفاً باقی
مانده اشعار را با حالت گريه/زاری وُ خواب آلودگی و فين بالا کشيدن، بخوانيد.
14. و در اينجا متمنی، دستمال ابريشمی خود را
از جيبِ سمت راست شلوار خود بيرون آورده، و در داخل آن، محکم فين می کند.
15. و در اينجا متمنی، به خواب فرومیرود و
خُرناسَه می کشد.
گر مَلولی ای تو کير!
جانبِ کون من بيا،
تویِ کُسم خانۀ توست،
دَقی بزن، بيا، بيا
ديوارِ نُدبه را نگر،
هر نَفَسی که دَم زنند،
ز آتشِ هِجرِ من بُوَد،
ياوه چرا رَوی، بيا
بر درِ کُس زدم شبی،
در هوسِ ندایِ آن
بانگ بزد که: «... ـ کيستی؟»
گفتم که:
منم، غلامِ آن
منتظر است اين ورود،
بَهرِ شنيدن دُرود!
لطفی بُکن، جام جهان!
پاسُخ بده، بی چون وُ چ ـ آن16
*****
ناگه بشد می ی ی ی زلزله
زنجير گُسَست، هم سِلسِله،
زنجير گُسَست، هم سِلسِله،
شعلۀ نور بُرون بزد،
به ناگهان، از دَرزِ آن
روشن بشد دور وُ بَرَش،
کُرسیِ عَرشِ اَکبرش
کوزۀ آفتاب وُ مَه،
بشکست به‌هم ز نورِ آن
*****
گفتم که:
اين خانۀ کير، پُر همه نقش است چرا؟
گفت که:
«... ـ اين‌همه، بَهرِ تو است، نه
غيرِ آن»
گفتم که:
اين عکسِ دگر،
چيست پُر از حَرف و حُروف؟
گفت که:
«... ـ اين عکسِ من ست،
بَهرِ
پذيرشِ زَب ـ آن»17
گفتم که:
اين کيرِ عزيز،
پُرقيمت است بر تو، لَذيذ
...
گفت که:
«... ـ تو هيچ مَگير،
جهيزه ای
از دستِ آن!
تو می‌تپان بی مَهريه،
من می خورم بی شَهريه
تو می شوی کامکارِ من،
من بِشوم
کام، کارِ آن»
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
16. چ ـ آن؛ برابر با چان؛ و منظور چانه زدن است.
17. بازیِ بچگانه با دو واژه «زَب» و «آن»
که زَب به معنای رايگان است و ترکيب واژۀ زَب و آن (زبان)،
بدين معنا آمده است که بطور رايگان از آن کير بهر‌مند شوم. و نيز اشاره ای است به گونۀ
ضمنی، به ـ گرفتن پذيرش زبان انگليسی و مدرک «تافل»، در ايران.
کونا! قبول بفرما،
اين جستجویِ کيرم
بنده مُريدِ کونم،
می خور
تمامِ کيرم
چون بسته گشت راهی،18
راهِ دگر تو باشی!
بی‌تو نمی گوارد،
بشنو ثنایِ کيرم
نازِ خودت تو کم کن،
کون دگر به راه است،
مَخمور وُ مست گردان
سيما وُ چشم کيرم
ناقوسِ دير شکستی،
فانوسِ عقل بشکن!
همچو شکافِ غُنچه،
بِشکاف بشين رو کيرم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
فانوسِ عقل بشکن!
همچو شکافِ غُنچه،
بِشکاف بشين رو کيرم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
18. مُراد در اينجا بسته شدن راه کُس است، به
وقت حيض. و...
کیریشتوف پوستتوفسکی
پوستشناس ساکن کشور
پوستستان
ویرایش جدید 2019/04/27
ادامه دارد ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر